Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik liep samen met een maatje van me klassikaal, hand in hand, over de stoep naar de gymzaal. Onze basisschool bevond zich in de wijk Korte Akkeren van de stad Gouda, maar onze gymzaal was altijd een eindje lopen, om precies te zijn twintig minuten. Nu hoor ik sommige lezers al denken: “Wauw, dat moet behoorlijk matig zijn om drie keer per week twintig minuten te lopen. Dat is opgeteld een uur per week!”. Toch was het allemaal zo erg nog niet. Dit kwam niet door het lopen zelf, dat vond ik verschrikkelijk, maar door de route die we altijd namen. We liepen met een groep van zo’n dertig kinderen hand in hand langs een brede singel. Op deze singel reden allerlei voertuigen, van groot naar klein. Ik had vanaf mijn vierde al een fascinatie ontwikkeld voor de eerste groep, in het specifiek: vrachtwagens. Als er een binnen mijn gezichtsveld verscheen begon ik onrustig om me heen te kijken. Ik deed dit omdat ik wist wat er komen ging. Als de vrachtwagen zo’n tien meter van ons verwijderd was dan deden we gezamenlijk onze handen in de lucht om een toeter uit het gigantische voertuig te krijgen. Hiervoor bewogen we onze arm trekkend naar beneden. Even wachten… en dan: TOET! Direct gevolgd door een gejuich van ieder kind van de klas.

Het beroep

Deze fascinatie is niet opgehouden bij de basisschool. Ik leef er nog steeds dagelijks mee. Vanaf die tripjes naar de gymzaal wist ik wat ik later wilde worden: vrachtwagenchauffeur. Het lijkt misschien een wat simpel beroep, maar schijn bedriegt. Het klopt dat je slechts je vrachtwagenrijbewijs hoeft te halen om aan de slag te gaan, maar het werk zelf is wel degelijk zwaar. Vrijwel elke lading dient op tijd te worden afgeleverd en dat betekent soms lange dagen. Dit kan ook gevaarlijk zijn! Je hebt bijvoorbeeld vrachtwagenchauffeurs die twee dagen achter elkaar door blijven rijden. Zelf heb ik dat gelukkig nooit hoeven doen, omdat ik goed kan plannen.

Mijn eigen vrachtauto

Als laatste wil ik graag afsluiten met een moment dat ik nooit zal vergeten. Het moment dat ik mijn eerste trekker kocht. Veel mensen denken dan gelijk aan zo’n trekker voor de landbouw, maar ik heb het hier over de vrachtwagen zonder lading. Dat noem je een trekker. Zelf kocht ik mijn eerste trekker toen ik twintig jaar oud was. Ik besloot online te naar trekkers te zoeken om de beste van allemaal te vinden. De zoektocht duurde me bijna een maand, maar uiteindelijk vond ik mijn ware liefde: een Scania P124GA 6X2 420. Sinds de aankoop, nu alweer tien jaar geleden heb ik haar pas twee keer naar de garage hoeven brengen. Kortom: vrachtwagenchauffeur is een geweldig beroep, ik kan het iedereen aanraden!